De slapende prinses

Daar zitten we dan, rond een camping tafel, een tikkeltje nieuwsgierig naar wat er komen gaat en vol verwachting van wat God gaat doen. Haar ouders beginnen te bidden en wij sluiten het gebed af. Na het “amen” wordt de stilte doorbroken door zacht gehuil. Tranen rollen over de wangen van Anne. Een meisje van 10 jaar oud die misschien wel meer meegemaakt heeft als sommige van ons, ons hele leven doen. Rianne vraagt haar wat ze voelt, waarop Anne antwoord “Ik ben zo blij, ik ben zo blij”. Een zucht van ontlading gaat rond de campingtafel. Anne haar moeder merkt op dat haar dochter ontspannen aan voelt in vergelijking met voor het gebed. Haar vader zit vol verwondering te kijken naar een herboren dochter die opeens haar emoties toont en aangeeft dat ze moe is. Ze wil graag op het luchtbed naast de tent gaan liggen. Terwijl ze plaatst neemt op het luchtbed wordt de verwondering bij haar vader en moeder steeds groter. Wat een geweldig gezicht om te zien. Het gezicht van iemand die zojuist God aan het werk gezien heeft op wonderbaarlijke wijze.

Je vraagt je misschien af wat hier zo verwonderlijk aan is. Stel je eens voor je maakt een trauma mee in de eerste vier jaar van je leven. Zou dat dan invloed hebben op je geestelijke of cognitieve groei? Hoe zou je in het leven staan en zou het invloed hebben op je emoties zoveel jaar later?

Ondanks dat ik als voormalig politieagent veel dingen heb gezien en gehoord maken sommigen verhalen meer indruk dan andere. Het verhaal van Anne is zo’n verhaal wat veel indruk maakte op mij. Vooral de verstrekkende gevolgen van het trauma wat zij mee maakte toen ze zo jong was. Het feit dat een kind van 10 jaar zes pillen nodig heeft om in slaap te komen zegt genoeg.

In een intensieve week van discipelschap met Anne haar ouders hoorden we de verhalen aan. We spraken over allerlei thema’s en zo ook over de kracht van de Heilige Geest, zowel in genezing als in bevrijding. Uiteindelijk leidde dit naar die ene ochtend waar we samen met Anne en haar ouders om een campingtafel zaten.

Terwijl Anne zich wat ongemakkelijk heen en weer bewoog vroeg ik of haar ouders een moment weg wilde gaan. Kinderen en tieners praten tenslotte vaak wat makkelijker als hun ouders er niet bijzijn.

Nadat haar ouders vertrokken waren vertelde we Anne wat we van haar ouders gehoord hadden. In het gesprek wat volgde zagen we een beschadigd kind wat maar al te graag de liefde van God wilde voelen. We vroegen haar beide ouders er weer bij te komen en besloten voor Anne te gaan bidden. Gebed voor bevrijding en genezing van dat wat voor zoveel onrust zorgde in haar lichaam.

Enige tijd na het gebed gaven haar ouders aan dat ze “de echte Anne” terugzagen. De Anne die ze voorheen maar af en toe te zien kregen. Wat een machtig God dienen we toch! We spraken krachtige woorden over haar uit en verzekerde haar ervan dat ze als een prinses in Gods Koninkrijk mag opgroeien in zijn liefde en kracht. Later bleek dat de ‘boze buien’, die zo kenmerkend waren voor Anne, niet meer terug waren gekomen in de oude vorm. Op momenten dat zaken onduidelijk of moeilijk te begrijpen waren kon ze, ogenschijnlijk uit het niets, ontzettend boos worden, nu dus niet meer. In plaats daarvan is ze een knuffelkont geworden, een kant die haar ouders niet van haar kenden.

Anne slaapt nu zonder medicatie, heeft een levende relatie met Jezus en is vrij in het uiten van haar emoties. Daarnaast geeft God elke dag de kans aan haar ouders om dit geweldige verhaal te delen en zo een getuigen te zijn van zijn wonderbaalrijke liefde voor ons. Halleluja!